ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑΣ ΤΡΕΛΗΣ ΝΥΦΗΣ

Μερικά χρόνια μετά από την υποτιθέμενη ανακάλυψη των λειψάνων του Δρ. Γιόζεφ Μένγκελε σε ένα νεκροταφείο της Βραζιλίας, τα αμέτρητα θύματα των διαβόητων ιατρικών του πειραμάτων, δεν μπορούν να αποχωριστούν τη φρικτή του κληρονομιά. Στην πλειοψηφία τους τα πειραματόζωα του Μένγκελε ήταν δίδυμοι, τα οποία, μέχρι σήμερα, έχουν παραμείνει σιωπηλά, αποφεύγοντας να συζητήσουν τις τρομερές τους εμπειρίες από τα στρατόπεδα του θανάτου, ακόμα και με τις οικογένειές τους και με τα προσφιλή τους πρόσωπα.

Σε αυτή την ενδιαφέρουσα διήγηση, η ζωή του Αγγέλου του Θανάτου του Άουσβιτς, παρουσιάζεται παράλληλα με αυτές των επιζώντων διδύμων, οι οποίοι πλέον είναι μεσήλικες ή γέροντες. Στις ιστορίες αυτές, που κυριαρχούνται από την αμφιθυμία, την οργή και την ελπίδα, τους συναντούμε στην αρχή σαν παιδιά, των οποίων η εμπειρία του Άουσβιτς αρχίζει με τον αποχωρισμό από τις οικογένειές τους, που οδηγούνται στο θάνατο. Αργότερα, βρίσκουμε τους διδύμους ευγνώμονες προς το Μένγκελε για το ψωμί και τη σούπα που τους προσφέρει και καθησυχασμένους από τις στιγμές κατά τις οποίες επιδεικνύει πραγματική τρυφερότητα, αλλά ταυτόχρονα τρομοκρατημένους από όσα τους υποχρεώνει να υποφέρουν.

Αλλά το επίκεντρο αυτού του συναρπαστικού βιβλίου είναι στα χρόνια μετά από την Απελευθέρωση. Αφότου ο πόλεμος κατέστρεψε τις ζωές τους και πιθανότατα και το μέλλον τους, παρακολουθούμε τους επιζήσαντες στην προσπάθειά τους να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους όσο καλύτερα μπορούν. Μερικοί βασανίζονται από τη θύμηση των μαρτυρίων που υπέστησαν τα αδέρφια τους, τα οποία δεν επέζησαν από τα πειράματα, άλλοι αισθάνονται ένοχοι διότι γεννήθηκαν δίδυμοι, γεγονός που τους προσέφερε προνομιακή μεταχείριση, χάρη στην οποία επέζησαν. Και όλοι τους είναι καταδικασμένοι να βιώνουν μία καταδικασμένη αντίφαση: εξαιτίας του Μένγκελε υπέφεραν τα πάνδεινα, αλλά ταυτόχρονα του χρωστάνε την επιβίωσή τους, εφόσον ήταν «τα παιδιά του».

Τα Παιδιά της Φωτιάς κορυφώνονται με την ιστορική συνάντηση των επιζώντων διδύμων του Άουσβιτς στην τεσσαρακοστή επέτειο της απελευθέρωσή τους. Πρόκειται για μία εντελώς νέα ιστορία του Ολοκαυτώματος και όσων επακολούθησαν, αλλά και των ανδρών και γυναικών που κατήγαγαν, με σκληρή προσπάθεια ένα θρίαμβο επί του παρελθόντος τους. Πρόκειται για ένα βιβλίο αξεπέραστης ευαισθησίας και διαρκούς ιστορικού ενδιαφέροντος σχετικά με το φαινόμενο του διαβόητου Αγγέλου του Θανάτου.

ΕΥΑ ΚΟΥΠΑΣ: Θυμάμαι που μάζευα λουλούδια στο Άουσβιτς. Μια ημέρα ένας φύλακας πήρε εμένα και μια ομάδα δίδυμων κοριτσιών σε ένα κοντινό λιβάδι. Μαζέψαμε κάθε είδους άγρια λουλούδια. Ύστερα περπατήσαμε γύρω από το στρατόπεδο κρατώντας τα μπουκέτα με τα λουλούδια, ώστε να τα δουν όλοι.

ΖΒΙ Ο ΝΑΥΤΗΣ: Όλη μου τη ζωή προσπαθούσα να ξεφύγω από το Άουσβιτς. Έχω σαλπάρει για παντού, από τη Βόρεια Θάλασσα μέχρι τον Τροπικό του Καρκίνου, από τις μεγάλες λίμνες του Μίτσιγκαν μέχρι τη Μαδαγασκάρη. Αλλά όπου και να πήγα οι εικόνες του «στρατοπέδου του Θανάτου» με ακολουθούσαν. Προσπαθώ να ξεχάσω. Προσπαθώ να σβήσω τις αναμνήσεις. Αλλά δε φαίνεται να μπορώ να αφήσω πίσω μου το Άουσβιτς, όσο μακριά και αν πάω.

ΧΕΝΤΒΑ και ΛΗ ΣΤΕΡΝ: Η μητέρα ήταν αποφασισμένη να μας κρατήσει κοντά της. Μας έκρυψε κάτω από τη φούστα της. Αλλά την τελευταία στιγμή μας είπε: «Πηγαίνετε στο Δρ. Μένγκελε. Γυρεύει δίδυμα. Πηγαίνετε και θα συναντηθούμε στην πύλη. Να με περιμένετε, να με περιμένετε», φώναξε. «Θα συναντηθούμε ξανά στην πύλη».

ΕΥΑ ΜΟΖΕΣ: Μόλις ο Ες-