Ο ΧΑΤΖΕΡΗΣ

Περιγραφή

Νούμερο: 197

Ανατολίτικο Παραμύθι

Πολλά παραμύθια θα πούμε στο παιδί.
Ένα όμως θ’ αγαπήση. Σ’ ένα θα πέση η προτίμησή του. Και θα ζητήση να του το ξαναπούμε, ακριβώς, όπως την πρώτη φορά. -Λάθος! Δεν είναι έτσι!
Και διορθώνει. Μας υπενθυμίζει τι ακριβώς είπε ο πατέρας, πως ακριβώς μίλησε η μάγισσα, πως ακριβώς ήταν ο δρόμος ή το σπαθί του γίγαντα ή το φουστάνι της πριγκίπισσας. Τα πάντα γνωρίζει ήδη το παιδί και με τη μεγαλύτερη ακρίβεια, τα πάντα έτσι θέλει να τα ξανακούση όπως την πρώτη φορά, γιατί το παραμύθι αυτό θα το πούμε ξανά και ξανά και συνεχώς θα το λέμε, αυτό πάντα θα ζητά. θα γίνη πραγματικότης για το παιδί, παρόλο που θα το αποκαλή “το παραμύθι μου”. […]
Ένα λοιπόν παραμύθι θ’ αγαπηθή ιδιαίτερα, θα γίνη το “παραμύθι των παραμυθιών”, “το παραμύθι του”. Και αχόρταγα θα το ζητά, και πάντα με κάθε προσοχή θ’ ακούη, και εκ νέου θα φαντασιώνεται. Κι έτσι είναι που με το χρόνο και την ανάπλαση, θα γίνη “γνώσις” το παραμύθι και θ’ αποβή “συμπέρασμα”, θα εκτελέση έναν από τους προορισμούς του.
Παραμύθι των παραμυθιών στάθηκε ο “Χατζέρης”.
Φορές και φορές το διηγήθηκε ένας παππούς: ο Νικόλαος Γαρυφαλλίδης σ’ έναν εγγονό του, τον Αλέκο Ευαγγ. Παπαδημητρίου.
Θέλγει ο “Χατζέρης”. Δίνει την εντύπωση ότι μας έφτασε κατ’ ευθείαν από το στόμα του λαού, ότι παρέμεινε η αρχική του δροσιά, δεν αλλοιώθηκε από στόμα σε στόμα.
Ένα ωραίο παραμύθι. “Παραμύθι των παραμυθιών”.
Είναι ελληνικό;
Γνωστόν ότι τα στοιχεία του παραμυθιού, τα βασικά και αρχικά του στοιχεία, δυνατόν να συναντηθούν σε περισσότερες χώρες. Ένα από τα ελληνικά παραμύθια, ο ποντικοπατέρας που θέλει να παντρέψη την ποντικοκόρη του με τον Ήλιο και τον Αέρα και τα λοιπά, συναντάται επίσης και στη λαϊκή δημιουργία της Γαλλίας, όπως και της Τσεχίας. Αυτούσιος μάλιστα ο μύθος αυτός στην Τσεχία, όπως ακριβώς στα δικά μας γράμματα.
Το παραμύθι -γνωστό επίσης- έχει την ιδιότητα της προσαρμογής, ας πούμε.
Ξενικά τα ονόματα του Χατζερη. Αυτή η Ιστάρ να έρχεται άραγε από την Βαβυλώνα;
Aλλά, χρώμα ολότελα ελληνικό του δίνουν:
Το λάδι πού στάζει στο καζάνι η μάγισσα.
Οι κληματόβεργες που ξεφορτώνονται στην αυλή.
Τα πουρνάρια που καίγονται στη φωτιά.
Το γλέντι που γίνεται στο ύπαιθρο.
Το τραγί που ψήνεται στην αυλή και γύρω-γύρω του στήνεται χορός.
Τα λόγια του Χατζέρη: “Όταν φανερωθή η βασίλισσα, δεν θα πέσετε στα πόδια της για να την χαιρετήσετε, παρά θα της πήτε όρθιες ένα τραγούδι”.
Δεν θα τις λένε “σκλάβες” τις σκλάβες. Αλλά θα τις καλούν με τα ονόματά τους.
Και το επίσης πολύ χαρακτηριστικό, ο Χατζέρης είναι γενναίος, δεν φέρεται δουλικά, και δεν εννοεί να του φέρονται δουλικά.
Ο Χατζέρης. Να ένα παραμύθι που θ’ αγαπήσουν τα παιδιά μας. Του ταιριάζει ο χαρακτηρισμός του ελληνικού. Και λαμπρή η ιδέα του οίκου Αλ. και Ε. Παπαδημητρίου να το εκδώση, στολισμένο μάλιστα με εικόνες του εξαιρετικού ζωγράφου Γιώργου Βακαλό

Το βιβλίο είναι γραμμένο στο πολυτονικό σύστημα γραφής.