“Είναι απαραίτητο αυτό;” ρώτησε η Ντέστινι τον Ρόμπι που οδηγούσε αφοσιωμένος στον δρόμο.

Εκείνος χαμήλωσε τη μουσική στο ραδιόφωνο και κοίταξε από τον καθρέφτη το νεανικό προσωπάκι της κοπέλας που είχε καρφώσει με τα μεγάλα, κατάμαυρα μάτια της πάνω του.

“Είπες κάτι;” την ρώτησε.

“Λέω, είναι απαραίτητο αυτό;”

“Ναι κορίτσι μου, είναι. Όλες το έκαναν. Και η Κέιτ και η Αμέλια και όλες”

“και η Τζό;”

“Τη Τζο θα την πάω μετά. Καθεμία ξεχωριστά”, έκανε σηκώνοντας το δεξί του χέρι και κουνώντας χωριστά τα δύο δάχτυλα.

“Φοβάμαι λίγο” είπε κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο.

Ο Ρόμπι μίλησε συνεχίζοντας να έχει τα μάτια του στραμμένα στον δρόμο:

“Και καλά κάνεις! Με τον θεό δεν παίζουνε. Πρέπει να τον φοβόμαστε τον θεό. Και να τον αγαπάμε φυσικά. Αλλά πρώτα να τον φοβόμαστε”.

Η Νιγηρία είναι μια χώρα εκατόν ογδόντα εκατομμυρίων ανθρώπων με τεράστιο φυσικό πλούτο: Πετρέλαιο, διαμάντι, χρυσός, φυσικό αέριο. Κι όμως σε αυτή τη χώρα οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης. Η Ντέστινι, μια δεκαοκτάχρονη κοπέλα παίρνει την απόφαση να αφήσει την πατρίδα της και να ταξιδέψει στην Ευρώπη των ονείρων της. Όμως τα όνειρά της δεν θα έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα που θα βρεθεί αντιμέτωπη. Η Αθήνα αποδεικνύεται χειρότερη ζούγκλα από αυτή της πατρίδας της.